ما سامرا نرفته گدای تو میشویم                                            ای مهربان امام فدای تو میشویم  

                 
هادی خلق، کوری چشمان گمرهان                                        پروانگان شمع عزای تو میشویم

غروب نابهنگام سامرا فرارسیده است و آسمان به میهمان تازه خود خوش آمد می گوید:

میهمانی که غرق در هاله سبز شهادت، آرام و مطمئن به سمت عرش الهی گام بر می دارد.

 میهمانی که از قامت دلارای علوی اش عطر حضرت رسول (ص) می آیدعطر مدینه، 

عطر غربت غریبانه سامرا!آه چه کردند سیاه جامگان با این هدیه الهی،با این بهار سبز پوش جاودانه!

چه کردند با یادگار رسول الله یادگاری که چلچراغ هدایت فرا راه گم کردگان حقیقت بود و متوسلین

    آستانش به رستگاری  دست می یازیدند

چه آزمون دشواری داشت این آیینه شکوه خداوند: آنجا که "شیرها" با تمام درندگی رام حریم حرمت نامش گشتند.

آنجا که "تیرها" به برکت دست هایش به پرواز درآمدند. آنجا که "شعرها" برابر قامت آسمانی اش قافیه باختند.

آنجا که دیوارهای سامرا نتوانست مانع از انعکاس پرتو جمال علوی اش در جهان شود.

                                           و آخرین آزمون چه آزمونی تلخ اما شیرین بود

به شیرینی وصال! .. به شیرینی شهادت  و چقدر مظلوم، چقدر غریب، چقدر نابهنگام دل به عروج واپسین سپرد!